Toen ik in 1994 geboren werd, was geluk heel gewoon. Mensen waren tevreden, woonden in mooie huizen, een brood kostte slechts €1,11 en Nelson Mandela werd president – en toen kregen ze in 1998 ook nog toegang tot het internet.

Oh, the times they are a-changin’.

Mijn generatie heeft in principe alles om gelukkig te zijn. Misschien zelfs wel gelukkiger. We hebben meer vrije tijd. De mogelijkheid om verre reizen te maken. Vrouwen hoeven niet te stoppen met werken als ze trouwen. Sterker nog, trouwen is slechts een van de vele opties op liefdesgebied. We hebben Succession. En havermelk.

Toch is geluk ongewoon – we hebben meer psychische klachten, vragen onze leidinggevenden om mental health days, kunnen geen leuk jaren ’30 huis in de randstad betalen en voelen ons mislukt als we niet tenminste een maand vanaf Bali hebben gewerkt. En een goedkoop brood zit er met deze inflatie ook niet meer in.

In een tijd waarin geluk ongewoon is, wil ik iets hoopvols doen. Geen daad van rebellie (sorry XR) maar een daad van hoop. Schrijven. Stilstaan bij wat wel geluk brengt. Inzoomen op wat dat niet doet. En waarom eigenlijk niet.

Leuk als je meeleest!